غُصّـــه نخــــور!
حتّــی اگــــــر همــه ی عـروسـک هـا
از خـواب بیـــــدار شـونــــــــد،
مجسمــــه هـا
بـا صـــــدای بلنـــــد فکـــر کننــــد
و دیـوانـگان شفـــــــا بگیـرنـــــد،
مـن بــــاز خـودم هستـــــم
و بــــاز...
شیفتــــه ی تــــواَم.
چشمـــان ِ تــو صـــــدف اسـت
بَـر آن گـوش مـی خـوابـانــــم ، وقتـــی کــــــــه خـوابیــــده ای
تـا صـــــدای دریـایـــی را کــــــــه در آن غــرق شــــده ام
بشنـَــوَم.
تـا آمـــــدن ِ دوبـاره ات...
اشکهــــایـم را در تُنـگ ِ مـاهـی هـا
مخفـــی مـی کـُنــــــم
و روزهـای نبـودنـت را
در تقـویـــــم ِ روی میــــز هـاشــــور مـی زنــم
شـکایتـــی نـدارم...
تـا یـادم بـوده
"جـــدایـی" و "فـاصـلــــــه"
دو وصـلــــــه ی نـاجـــــور ِ زنـدگــــی ام بـوده انــــد.
هیچوقت قرص هایی که حال آدم را خوب میکنند
جای "خوب هایی" که دل آدم را قرص میکند نمیگیرند.....